امروز با بیدل
تو با این پنجه‌ی نازک چه لازم رنگ‌ها بندی؟
بپوشی بهله و بر بهله می‌باید حنا بندی
مضمون ظریفی است با اغراقی زیبا. «بهله» یعنی دستکش. شاعر می‌گوید دست‌های تو چنان ظریف است که اگر آن‌ها را حنا ببندی، آن حنا دستت را خواهد آزرد. پس باید اول دستکش بپوشی و بعد حنا را روی دستکش ببندی.
در مصراع دوم یک جابه‌جایی زیبا هم در محل کلمات رخ داده است، بدین معنی که «می‌باید» از جای اصلی‌اش به جایی دیگر رفته است. در اصل چنین باید می‌بود: «می‌باید بهله بپوشی و بر بهله حنا بندی». این جابه‌جایی عبارت را از شکل معمول و نثروارش خارج کرده و تمایزی بدان بخشیده است.
سلام. آیا میتوان گفت در حالت کلی این جابجایی ها شعر را زیبا یا زشت می کند؟ از استاد عزیزی -که درباره شعر یکی از دوستانم صحبت می کرد- شنیدم که می گفت: «فلانی شعر روانی دارد. چون جمله هایش همانطور که در نثر نوشته می شود به شعر آمده اند» راستش وقتی دیدم جابجایی کلمات را باعث زیبایی شعر بیدل دانستید به تناقض رسیدم لطفاً راهنمایی بفرمایید.